Chip op het toilet Vorige week werd bekend dat de aanscherping op het lozingsverbod voor pleziervaartuigen uitgesteld lijkt. Wij het bericht echter goed leest ziet dat dit niet door het onderwerp zelf komt, maar doordat de wet, waarin het lozingsverbod één van de onderwerpen is, is uitgesteld. Deze week sijpelde in diverse media door dat het ministerie lijkt te denken aan een verzegeling van de buitenboordafsluiter met een chip. Naar goede 'poldertraditie' bestaat er een heuse klankgroep 'Toiletwaterlozing pleziervaart' waarin ook diverse vertegenwoordigers van de pleziervaartsector en belangenbehartigers als het Watersportverbond zitting hebben. In deze groep zijn vanuit de sector diverse voorstellen gedaan, maar die laten de ambtenaren links liggen omdat die te fraudegevoelig zijn. Dit weer tot frustratie van de belangenbehartigers die zich niet gehoord voelen. Vorige week beloofden wij de materie verder te bestuderen en er inhoudelijk op terug te komen. De materie is echter ingewikkeld en taai. Wij gaan daarom ook nu niet verder in op de inhoud. Die houdt u nog van ons tegoed. Nu alleen even een eerste reactie. Het is immers bijzonder dat ook nu weer gekozen lijkt te worden voor een innovatieve oplossing die nog in de kinderschoenen staat en eenvoudige doch mogelijk werkbare oplossingen worden genegeerd. Eerst kwam de minister al met een nieuwe regeling waarbij aan boord zuiveren van toiletwater mogelijk wordt gemaakt, maar gaat daarbij voorbij aan het feit dat er (nog) helemaal geen kleine betaalbare zuiveringsinstallaties bestaan die aan de specifieke Nederlandse eisen voldoen. Nu is er een chip. In het beroepsgoederenvervoer heeft men al jarenlang ervaring met verzegeling. Elke container die de grens over gaat krijgt zo'n zegel. Experimenten met chips in de container of in de zegel zijn tot op heden niet meer geweest dan experimenten. Het voordeel is natuurlijk overduidelijk. Een chip is op afstand afleesbaar en een handhaver hoeft dan de kajuit van een schip niet te betreden. Wat hij of zij normaal gesproken ook niet zo maar mag. Maar het is nog geen breed toegepaste techniek en dat maakt het per definitie kostbaar, terwijl de pleziervaart een relatief kleine groep is die, per schip gerekend, nooit in staat is om de kosten van een dergelijk ontwikkeltraject te dragen.
Daarnaast gaat een verzegeling van een buitenboordafsluiter ook voorbij aan het feit dat urine wel geloosd mag worden en alleen de grote boodschap niet. Maar hoe een toilet te gebruiken voor een kleine boodschap als de afsluiter verzegeld is? Ook andere details die naar buiten kwamen geven een zorgelijk beeld van hoe men de praktijk aan boord vanuit de ambtelijke molens beziet. De chip kan de watersporter dan met zijn of haar DigiD bestellen. Maar als de zegel verbroken is bijvoorbeeld omdat men naar zee is geweest of omdat de toiletinstallatie onderhoud behoeft. Dan moet de verbroken zegel ouderwets opgestuurd worden en tegen betaling moet weer een nieuwe aangeschaft worden. Om hoeveel schepen het in Nederland gaat is nooit helemaal duidelijk geworden, maar stelt u het zich al voor? Stel dat er 150.000 kajuitjachten zijn met een boordtoilet. Als er daarvan 100.000 elke winter de zegel moeten verbreken omdat ze het toilet winterklaar moeten maken dan worden er dus 100.000 verbroken zegels opgestuurd. En dat allemaal aan het einde of juist begin van het seizoen. Hoeveel mensen zijn er dan nodig om die post te verwerken? En aangezien de overheid die kosten doorbelast, wat betekent dat dan voor de kosten van een nieuwe zegel? Op sociale media regent het inmiddels van reacties van teleurgestelde en verontwaardigde watersporters die de bui wederom zien hangen. Draagvlak lijkt op voorhand ver te zoeken. De toeslagenaffaire heeft wel aangetoond dat onze overheid in staat is om ingewikkelde en ver van de burger afstaande oplossingen te bedenken. 'Een gewaarschuwde minister telt voor ....' | 
