Zonder geluk ‘vaart’ niemand wel

Een verhaal over zeilersgeluk tijdens de Corona tijd. Naast tegenslag, die veel zeilers hebben ondervonden het afgelopen jaar, kan je ook geluk hebben, als je maar op onderzoek uitgaat.

Een vooruitziende blik.

Geluk! Dat geldt voor ons. De Corona crisis heeft veel ellende veroorzaakt voor cruisers. Voorbeelden daarvan waren al te lezen op verschillende zeilplatforms. In onze directe omgeving zagen we ze ook. Onze US-vrienden gingen in februari 2020 ‘even’ naar huis, maar konden nooit meer terug naar hun boot die vlak bij Sydney ligt. Zweedse vrienden ging thuis kerst 2020 vieren en kunnen ook nog steeds niet terug in Australië. Triest!

Wat hebben wij dan toch een geluk gehad. Een jaar geleden waren we met onze  boot, Jonas, in Australië en nu varen we op de Middellandse zee. Dat heet geluk! En dat gebeurde niet zomaar. In augustus 2018 waren we op onze wereldreis in Tonga aangekomen.

 We ontmoetten er Duitse cruisers die vertelden dat ze hun boot op transport (naar Europa) gingen zetten in Sydney.  Dat leek ons ook wel wat. We overwogen al een poosje de verschillende opties om naar Europa terug te varen. Via Zuid-Afrika leek ons te pittig en via de Rode Zee leek niet echt veilig.

 Na het afwegen van de voor- en nadelen, hakten we de knoop door en meldden we ons aan om het transport naar Europa te regelen. Het duurde nog bijna 2 jaar voor het zover was, dus tijd genoeg om iedere maand alvast wat geld opzij te zetten voor dit transport.

Het verste punt, Australie

Eind 2019 kwamen we in Sydney aan en vierden met een grote groep zeilvrienden  Kerst en de jaarwisseling. Echt een geweldige belevenis, een kers op de taart, na al het moois dat we tijdens onze geweldige reis over de oceanen hadden meegemaakt.

 Toen werd het tijd voor het geplande transport. Met een campervan waren we door Tasmanie gereist, we hadden gewandeld bij Ayers Rock en in de Blue Mountains, nu werd het echt tijd om afscheid te nemen van Australie.

 We voeren naar Newcastle om Jonas daar eind maart op de ms Minervagracht te zetten, die hem naar Europa zou brengen.  Na een aantal weken vertraging was het zover en intussen was de Corona crisis begonnen. We mochten zelf niet aan boord vanwege besmettingsgevaar (regels van de rederij) en konden vanuit een motorboot, die ons naar de wal zou brengen, kijken naar het hijsen van ons schip. Zo bijzonder!

 In Nederland vierde Corona hoogtij. Het was gezonder om nog even in Australië te blijven, weliswaar zonder boot. We huurden een leuk appartement voor 2 maanden in Stockton bij Newcastle en vermaakten ons daar prima. Ons visum voor Australië liep begin mei af. De aanvraag voor verlenging nam veel tijd. Net voor de verstrijkingsdatum van het visum kregen we bericht dat we nog 3 maanden konden blijven. Geluk dus!

Terug in Europa

 De weken vlogen voorbij en we kregen bericht dat de Minervagracht op 2 juli 2020 zou aankomen in Southampton. We hadden voor deze haven gekozen omdat Genua, wat onze oorspronkelijke optie was, ‘code rood’ had. Tja, en als dan tegen de tijd dat het schip gaat lossen, de UK op slot zit, lijkt het een verkeerde keus.

 Maar weer hadden we geluk. Sinds half juni waren we weer in Nederland. Daar vandaan konden we makkelijker naar Southampton reizen. We boekten een ticket, vulden een quarantaine formulier in voor de UK en vlogen op 2 juli naar London Heathrow. Vandaar werden we met een busje naar het havencomplex in Southampton vervoerd en hadden geen interactie met andere mensen, zodat besmettingen vermeden werden.

We meldden ons bij de marina, lieten daar onze bagage achter en liepen naar de loswal waar de Minervagracht was afgemeerd. Ik belde met de contactpersoon die vroeg waar wij waren. Nou, vlak bij het schip dus! Kom dan maar aan boord, zei hij. We konden onze oren niet geloven. Geen gedoe met moeilijke Covid regels. We klommen aan boord en daar stond Jonas, nog vastgelast aan het dek. Via een ladder van de crew klommen we omhoog en konden ons schip vaarklaar maken. Wat heerlijk om weer aan boord te zijn.

Na een uurtje werden we naar beneden geroepen want Jonas was aan de beurt voor de lancering. We stapten over op Jonas en de motor deed het gelukkig meteen zodat we met een rustig gangetje naar de jachthaven konden tuffen. Dat was een prima quarantaine plek. We konden naar de supermarkt en zelfs nog een keer eten bij de Chinees. Na een week was de boot zeilklaar en voeren we in 4 dagen naar Nederland. 

Vertrek naar de Middelandse Zee

 In Monnickendam kreeg Jonas een kleine refit en in augustus 2020 verlieten we Nederland weer richting Middellandse Zee. Het was hoogzomer en prima klusweer. We zagen nog wat vrienden en familie en waren na een week of 6 weer klaar om te vertrekken.

 Om er zeker van te zijn dat we niet geweigerd zouden worden in een Engelse haven, namen we contact op met de haven van Cowes en vroegen of we daar naar binnen konden. Dat was geen probleem. Ze hadden daar waarschijnlijk  hun eigen COVID regels. De volgende haven was Dartmouth en omdat Cowes ons had toegelaten, deden ze daar ook niet moeilijk. Alweer geluk.

 De weg naar de Spaanse Ria’s lag voor ons en na een voorspoedige overtocht konden we ook daar naar binnen. En zo ging het maar door. Nergens een probleem. In Vilamoura in de Algarve hadden we de haven voor de maanden December en Januari besproken omdat het ook daar best koud was geworden. We zouden begin februari weer verder naar het oosten varen.

Vertraging

Toen ging de grens tussen Portugal en Spanje dicht. We mochten zelfs niet meer langs de Algarve kust varen. Het havenkantoor had ons gezegd dat de enige manier om te mogen vertrekken was, als je kon laten zien dat je in een Spaanse haven geaccepteerd was. De haven van La Linea, ruim 150 mijl verderop, was een mooie keuze en al snel hadden we bericht dat we welkom waren.

We mochten dus weg en na een nachtje doorzeilen, waren we de straat van Gibraltar door en maakten we vast in La Linea. Vandaar uit was er geen probleem meer. De Spaanse havens ontvingen ons vriendelijk en we konden zelfs genieten van zonnige terrasjes.

Tot slot

 Het blijkt, dat er meer kan dan wat er in het nieuws aan regels wordt vermeld. Als je zelf op onderzoek uitgaat, blijken er toch meer mogeleijkheden te zijn. Ondanks Corona kunnen we nu, na onze avontuurlijke jaren op de Atlantic en de Pacific, een nieuw zeilgebied ontdekken, de Middelandse Zee, die toch groter is dan we in gedachten hadden. Het is op dit moment erg rustig hier vanwege de ontbrekende vakantiegangers. En ook dat zien we als een gelukje. Ons welgemeende advies voor vertrekkers is dat je niet te snel moet denken dat iets niet kan, want er zijn altijd wel mogelijkheden en een beetje geluk moet je hebben.

Wie zijn wij? 

Wij zijn Jakob Brederveld en Hanny Vlaskamp, die na hun pensioen het hun ketch, Jonas, een wereldreis zijn begonnen, zonder een gedetaillerd plan. We hebben ons laten sturen door ervaringen van anderen en tips van vrienden.

We hebben samen bijna 25.000 zeemijlen afgelegd en hopen nog een aantal jaren hier te kunnen rondvaren.